21 Godsdienst waanzin

In India kennen ze de Indische olifant. Met kleinere oren dan de Afrikaanse olifant maar even indrukwekkend. De vrouwtjes zijn de baas. Voorop loopt het leidende vrouwtje. Zij bepaalt de route op basis van onthouden ervaringen en intuïtie. De Indiërs hebben veel goden, vaak met een olifant als symbool. Iedereen die Hindi is, vereert alle goden maar je mag dus je eigen favoriet kiezen. Best een goed systeem: voor ieder wat wils.

De Romeinen dachten meer in termen van: geef het volk brood en spelen. Althans om dit uitgangspunt staan ze bekend. Een desastreuse opvatting in mijn beleving want het leidt tot massagedrag waarbij de norm steeds verder daalt, bepaald door de minst snuggeren van de grote groep. De spelen worden steeds ordinairder en de minder snuggeren worden steeds populairder. Ik begrijp dat voor veel mensen nu de link naar het huidige kabinet wordt gelegd. Begrijpelijk maar te gemakkelijk Als je zelf zo snugger denkt te zijn, dien je met goede alternatieven te komen waarmee je wel jouw populatiegenoten weet te inspireren. Amateursport is een voorbeeld van hoe het ook kan: veel eigen verantwoordelijkheidsruimte creëren voor de sporters, discipline bijbrengen, groepsgevoel aanleren, respect voor elkaar leren tonen. En ja, hier gaat ons kabinet een hellend vlak op.

Mijn arts is ook Hindoe, net als bijna alle Indiërs dit zijn: zo’n 85 procent is actief gelovig Die activiteit uit zich het bezoeken van festivals. De vrouwen trekken hun mooiste kleding aan, verfraaien zichzelf met tooisels en beschilderen zichzelf en elkaar subtiel met henna. Er wordt gedanst op traditionele en moderne Indiase muziek. Goddelijke rituelen worden middels dans in kostuums uitgebeeld. Zo kan geloof dus ook worden beleefd. Vooraf of achteraf wordt de favoriete God in een van de vele tempeltjes bezocht om deze extra te vereren met slingers en wierook. Geen gepreek van een filosoof/theoloog vanaf een kansel.

Heb uw naaste lief als uzelf en vereer uw (favoriete) God met geheel uw hart en ziel zijn hier in India de twee belangrijkste voorschriften en daar wordt massaal gehoor aan gegeven. Niet geheel toevallig zijn dit ook twee hoofdgeboden uit het Christendom maar daar is weinig van overgebleven in Nederland. Wat hier ook gebeurt: iedereen bidt voor elkaar. De hele medische staf lijkt dagelijks voor mij te bidden. In ieder geval de arts, het hoofd van de isolatieruimte en de managers die alles regelen. Ik denk niet dat er uren gepreveld wordt maar dat een kort gebedje volstaat. Ik weet dat er in Nederland mensen zijn die ook voor mij bidden en dit raakt me in mijn hart.

Afgelopen week was Pieter Omtzigt in gesprek met WNL. Niet in de studio maar op Landgoed Enschede. Daar sprak hij uit dat tijdens de vorming van de kabinetsonderhandelingen de PVV wilde dat op bezit van de Koran 5 jaar gevangenis zou komen te staan. Een ‘oog om oog, tand om tand’ gedachte uit de Joodse leer. Een mooi staaltje van godsdienstwaanzin. Want in Nederland geldt grondrecht wettelijk vrijheid van geloof, inclusief het bezit van boeken hierover en de uitoefening hiervan. Bij dit laatste is wel belangrijk te vermelden dat in Nederland de Nederlandse wetgeving boven de Sharia staat en dat is iets wat veel volgelingen van de Islam moeite kost om te accepteren. Maar ja, er zijn – ook in Nederland – grenzen aan geloofsbeleving. Bovendien gaat het niet om wat de geloofsbeleiders in praktijk brengen – zij zijn slechts de schapen die de herder volgen om in Christelijke termen te blijven, maar wat door het geloofssysteem – vrijwel altijd gedomineerd door mannen en bedacht door mannen – wordt opgelegd en aan de ‘schapen’ wordt wijsgemaakt.

Zo bedachten een paar Franse (mannelijke) monniken rond 1400 dat ‘kruidenvrouwtjes’ wel erg verdacht waren; ze werkten waarschijnlijk samen met de duivel. Het idee werd een speerpunt voor het Vaticaan en duizenden vrouwen – waarvan we nu zouden zeggen dat ze een ideale BMI hebben -werden in Christelijk Europa afgezonken of verbrand. Waanzin is van alle tijden. De situatie in Afghanistan is naar onze huidige democratische normen en waarden weer aan het verslechteren voor de meisjes en jonge vrouwen. Terwijl de jonge Afghaanse meiden die naar Nederland vluchtten destijds nu buitengewoon goed presteren op havo en vwo. De religieuze leiders aldaar houden deze slimme meiden liever oerdom.

Voordat we mensen uit andere landen gaan bekritiseren, is het goed om eerst naar onszelf te kijken. Want het grootste aantal godsdienstwaanzinnigen komt misschien wel uit Nederland. Zo werden in Nederland in de 17^e eeuw homofielen actief opgespoord. Natuurlijk werd er niet binnen de kerkleiding zelf gezocht: dat zou te makkelijk zijn geweest. Nee, de  parochianen die dom werden gehouden door de missen in het Latijn te houden, werden extra bang gemaakt. Homofiele mensen mochten zichzelf niet zijn en werden gedwongen om een groot geheim hun leven lang alleen met zich mee te dragen. Sterker nog: ze moesten heengaan en zichzelf vermenigvuldigen. Voor de goede orde: we spreken hier over mannelijke homoseksuelen. Vrouwen telden überhaupt niet mee in de kerk. Over wat de sadistische vrouwelijke godsdienstigen in Christelijk Europa tot in de 20^e eeuw hebben uitgespookt met kwetsbare meisjes zijn voldoende films en documentaires gemaakt; daar durf ik het niet eens over te hebben. Platgezegd: wat een kutwijven waren dat. Dat ze eeuwig mogen branden in de hel. Scheiding van Staat en Kerk is de grootste zegen die het geloof ons heeft opgeleverd. Dat het gezonde humane verstand voor altijd moge zegevieren.

Het oprechte geloof heeft ons in Nederland ook prachtig, menselijk waardevols opgeleverd. Denk aan de zusters en paters van de Diaconessenhuizen, Gasthuizen en kloosters waar patiënten met zeer veel liefde werden verzorgd. Het is een vorm van menselijkheid die naar boven komt dank zij het – in dit geval – Christelijke geloof en de innerlijke kracht die  het geloof in Jezus en Maria bij ons kán bovenbrengen. Door het individualisme en neoliberalisme bestaat deze vorm van menselijke humane zorg bijna niet meer in Nederland,  wat gezien moet worden als een groot maatschappelijk verlies. Hier in India staat deze vorm van zorg staat nog immer centraal. Waar maak je mee dat het afdelingshoofd speciaal op zondag – de enige vrij dag hier in India voor verzorgend personeel – speciaal naar het ziekenhuis komt voor jou omdat ze gelezen heeft dat je die nacht hoge koorts hebt gehad, en ze je daarom perse persoonlijk wil zien en spreken?

Tegenwoordig bestaat de Christelijke Nederlandse populatie vooral uit niet praktiserende mensen. Veel mensen hebben zich zelfs uit laten schrijven bij de kerk waarbij ze via hun brave gezag vrezende ouders via het Heilig Doopsel waren ondergebracht – wat soms nog een hele klus bleek en blijkt te zijn. Maar dan? Ieder mens – hoe individualistisch ingesteld ook – heeft een overtuiging nodig. En praten over hoe geweldig jezelf bent, wordt behalve voor narcisten toch een keertje saai. Nu valt met narcisten die het liefste zichzelf de hele dag bewonderen in de weerspiegeling van het water toch geen land te bezeilen: ze zijn echt geestesziek en helaas bevat onze populatie meer narcisten dan mij lief is- het zij zo, het is een statistisch gegeven.

Los van deze groep van de categorie ‘voorlopig niet te redden’: wat doen al die miljoenen brave normale Nederlandse burgers die eigenlijk geen vertrouwen meer hebben in de Christelijke Nederlandse leiders met hún persoonlijke behoefte aan een innerlijke intrinsieke overtuiging? Een kerk zoeken die wel bij hen past? Voldoening zoeken in simpel vermaak – denk aan de spelen van de Romeinen? Lekker matten met de hooligans van de ‘vijand’? Euforisch klappen voor de nieuwe Messias genaamd Max Verstappen die naar Monaco verhuist om de Nederlandse belasting te ontwijken? De snelwegen blokkeren omdat je je toch betrokken voelt bij Moeder Aarde en niet weet hoe je anders moet uiting geven aan je gevoel van wanhoop?

Terugkeren naar de natuur en groepsgewijs rondrennen in je blote kont op de verzuurde heide? Verhuizen naar Staphorst, Zeeland of de Neder-Betuwe op zoek naar de Christelijke basis? Om misschien verder te moeten leven onder een juk van sociale controle? Een all-inclusive reis boeken naar Turkije waar je bij 50 plus graden kunt bakken aan een zwembad met de gedachte: ‘Stik de moord allemaal, ik leef maar een keer.’? Of aansluiting zoeken bij de net opgerichte lokale Heksenkring om te kijken of je kracht kunt halen uit je innerlijke ik? Om samen paddenstoelen te gaan zoeken om uit de ‘oer’ te kunnen eten? Om er net op tijd achter te komen dat je per ongeluk de zeer giftige Groene Knolamaniet hebt geplukt in plaats van de lekkere wilde champignons? Of gaan mountainbiken met kameraden in de natuur met de mogelijke gedachte dat je zo eeuwig jong blijft? Of je lippen laten volspuiten met botox omdat je bang bent anders niet aan het social media ideaal te kunnen voldoen terwijl je pas 20 jaar bent en die troep helemaal niet nodig hebt? Bomen knuffelen met prinses Irene? Of alle zaailingen ‘redden’ met de bomenbond? Het mag allemaal in het tolerante Christelijke democratische Nederland.

Ik denk dat het tolerante Indiase Hindi concept heel goed past bij het moderne Christelijke Nederland. De Indiërs vieren ook gewoon Kerstfeest en Pinksteren. Ze vieren evenzeer het Suikerfeest. Ze vieren oud en nieuw, ze vieren alles. Met elkaar. Dat kan in Christelijk Nederland ook: van feest naar feest, van links naar rechts – met dank aan de Snollebollekes. We zijn er klaar voor.