2 Lopende zaken afronden…. en Jort is weer thuis!

Vandaag is Jort thuis gekomen na een weekje Barcelona met school. Na twintig uur in de bus met weinig eten heeft Jort wel trek. Dus zijn we vanavond even naar de pizzeria gegaan in Elden. Jort is weer bij met eten. Neef Karel is ook van de partij; hij gaat tijdens onze afwezigheid op het huis passen, zoals dat genoemd wordt.  Nu hebben wij best een wat afwijkend huis. Dus de overdracht vergt enige aandacht. Ook praktische zaken moeten overgedragen worden. Zo komt over een wat weken de hybride warmtepomp. Aan Karel om dit goed te begeleiden. De APK voor de passat moet geregeld worden, terwijl wij in India zitten. Voor de goede orde: het is een oudje uit 1999, automaat en flink drinkend. Maar heerlijk rijdend. Karel rijdt prima en kan de Passat gerust gebruiken en zorgen dat de APK in orde komt. In ons oude huis (oudste deel van ca. 1881) zitten nog wat gebreken: een verstopte afvoer, een lekkend toilet, een gaspitje voor nood. Wat lichtknopjes en zo die nog niet aangesloten zijn. Moet even in orde gemaakt worden, om gedoe te voorkomen. Karel moet hier wel van af weten. Verrassingen zijn nooit leuk als ze irritatie opleveren.

Dinsdag 17 september heeft Jort de laatste gesprekken op school. Dan maakt hij afspraken over de invulling van zijn leerplicht tijdens zijn afwezigheid, gedurende het verblijf in India. Dus vanaf woensdag kunnen we in theorie vertrekken. Kijken of we dan alle praktische zaken geregeld hebben. Zo niet, dan vertrekken we gewoon een dag later, of een paar dagen later. Daar zal het leven hopelijk niet van af hangen.

De vader en moeder van Karel, oftewel de zus van Kit: Anke en haar man Jeroen, zijn vandaag even gedag komen zeggen. Zij gaan veertien dagen wandelen in Klein Zwitserland in Luxemburg. We hopen elkaar weer te zien in december dit jaar. De zusjes moeten elkaar even goed vasthouden. Teun krijgt vandaag met voetballen ‘flink aan de boks’ van gedegradeerd divisieteam ESA uit het naburige Rijkerswoerd – voorheen een buurtschapje van Elst. Sinds de annexatie door gemeente Arnhem in de vorige eeuw (vanaf 1966) is in de jaren tachtig in de voormalige Eldense weilanden een grote Vinex wijk verrezen. Alle sporen van het Eldense agrarische verleden zijn hier uitgewist. Alleen wat boerderijen aan de Mooieweg, langs de Huissensedijk en de Brinkenhofsestraat verwijzen nog naar dit agrarische verleden. En natuurlijk voor de echte kenners: het perceel waar de allereerste Eldense Blauwe pruimen geteeld worden door Abraham Booy en Govert Crans! Nu te herkennen aan het witte huis Den Brink dat Geurtsen uit Oosterhout in 1897 laat bouwen nadat hij van Booy en Crans de kwekerijen heeft overgekocht. Prachtig toch dat dit pand er nog steeds staat? Het wordt zelfs nog bewoond door een echte Geurtsen!

Terwijl Teun lijdzaam toe moet zien hoe hij en zijn team worden ingemaakt, zit ik in Wageningen, bij molen De Vlijt. Daar praat ik vandaag met Marcel van Silfhout van GraanGeluk en Henk van Ziel van Bureau Hemmen. Marcel verbouwt historische graanrassen op bijna 100 hectare grond. Hij werkt samen met boeren, loonwerkers, mouterijen, bierbrouwers, bakkers, molenaars enzovoort, om te komen tot heerlijke ambachtelijke broden, heerlijke bieren en heerlijke pasta. Deze producten worden verkocht in de Arnhemse Steenstraat (81) waar voorheen de bakkerij van Tom van Otterloo gevestigd is. We filosoferen over de toekomst van GraanGeluk en de route naar uitbreiding. Marcel, voorheen spraakmakend onderzoeksjournalist van Zembla, maar tegenwoordig voor alles boer en bepleiter van natuurlijk agrarisch beheer, zit vol ideeën. Henk van Ziel en ik denken graag met hem mee. In Nederland verandert van alles op gebied van voedselveiligheid, natuur en landbouw. We bespreken diverse mogelijkheden. Bij de molen tref ik ook nog RWS collega Christel. Ze heeft een paar hartverwarmers bij zich voor mij en Kittie die ze heeft meegenomen voor ons uit Assisi. Het is goed om elkaar nog even te zien en gedag te zeggen. Ook Marcel en Henk zeg ik gedag, evenals Marjan de vrouw van Henk die over de Molenmarkt loopt en zich heerlijk weet te vermaken.

Gisteren ben ik voorlopig voor het laatst wezen vissen in Heumen, met viskameraad Guido en Tonny. Voor de karpervissers onder ons: Guido en Tonny zijn terug te vinden in het karperboek ‘Het Hoefijzer’. Dit boek verschijnt in de jaren 90 onder eindredactie van Tonny. Guido en ik zijn een van de vele gastschrijvers. Het boek is voor die tijd best uniek. Het is een verhalend boek met veel unieke data over de groei van de karpers in het Hoefijzer. Guido vangt deze avond een leuk karpertje nadat hij in de middag twee zeelten heeft gevangen. Bij Tonny en mij is het rustig. Tonny vangt een 50 cm plus brasem aan zijn splitcane Bruce and Walker splitcane Avon hengel uit de jaren vijftig. Ik vang net voor het donker nog een vrouwtje zeelt van 48 cm lengte. De vissen worden met liefde terug gezet in hun element. We hebben niet veel gevangen, maar deze avond was prima. We zeggen elkaar gedag en ik maak nog even een selfie van ons. Het is niet de bedoeling om te bedenken dat dit wel eens de laatste keer geweest zou kunnen zijn. Die gedachte zet ik snel opzij.

Eerder op de dag ontvang ik thuis Eef, en daarna Matthijs. We praten over de doorstart van project Heerlijk Lingezegen. Meer hierover valt te lezen op de site Eldenseblauwe.nl. Project Heerlijk Lingezegen is een van de 9 projecten waar Maatschap Eldense Blauwe nauw bij betrokken is. Het project is gesubsidieerd en loopt tegen de deadline aan. De eerdere kartrekkers gaan ermee stoppen. Ik ben als trekker en initiatiefnemer al eerder naar de achtergrond verdwenen door mijn ziekte. Tijdens een vergadering enkele weken terug, is goedkeuring gekomen voor een doorstart voor de exploitatiefase. Deze moet nu vorm gegeven worden. Zowel Eef als Mattthijs zijn ondernemer en brengen een enorm leuke dynamiek mee. Na onze gesprekken zeggen we gedag. Het is gevoelsmatig vreemd voor mij. Ik praat met hen over de toekomstige mogelijkheden en op te lossen onduidelijkheden. Maar ik sta natuurlijk op het punt om drie maanden in een ziekenhuis te gaan verblijven, duizenden kilometers van hier. Hoe kan ik dit prachtige project over korte voedselketens in de Over-Betuwe in hemelsnaam loslaten?

Korte tijd later komen drie gasten binnen druppelen: Ger uit Brabant, Henk uit Drenthe en Maarten uit Gelderland. Maarten vertrekt weer snel want hij moet op pad. Maarten komt uit het keuringswezen waaronder fruit. We zeggen vrolijk gedag; Maarten besmet mij met zijn optimisme. Prachtig. Ger en Henk zijn pruimenfreaks. We hebben het over nieuwe onderstammen, over stenencollecties, over de mogelijkheden van de Eldense blauwe pruim en natuurlijk de Varkenspruim. Ger heeft weer prachtige jonge pruimenbomen gekweekt dit jaar. Het jaar ervoor ging niet zo goed. Nu heeft hij een slagingspercentage van 98 procent en geweldige groei. In de middag gaan we bij vormgeefster Ineke langs om te zien wat er allemaal mogelijk is op vormgevingsgebied, met  bijvoorbeeld AI. Henk en Ger denken erover na hun kennis van rassen uit te brengen in boekvorm. Maar hoe doe je dat? In de middag zeggen we elkaar gedag. Ja, het kost me natuurlijk veel energie om met zoveel mensen te praten. Anderzijds is dit voor mij de ultieme wijze van leven. Ik kan niet zonder, ik wil niet zonder.

Zo nemen we langzaam maar zeker afscheid van de dagelijkse gang van zaken. Het gezin is met de terugkomst van Jort weer compleet. We gaan nog wat bellen met India, we gaan alvast wat pakken en over niet te lange tijd vertrekken. Ik moet eigenlijk nog twee hoofdstukken voor het Eldense Blauwe boek afronden. Ik heb voor deze twee hoofdstukken fruitboeken nodig als naslagwerk. Ik ben niet van plan deze boeken mee te slepen naar India. Dit afronden wordt nog een hele opgave. Ik moet even doorbijten.

Kit bijt ook weer door. Er is hier nog veel te doen en te regelen. Het fysieke werk komt nu op Kit neer, geholpen door Teun en mensen die we regelen. Mijn fysieke situatie laat te wensen over. Ik word niet langer medisch onderzocht. De neuropathieklachten die ik had lijken te verergeren. Krachtverlies is zo’n vermoedelijk symptoom. Het kan ook zijn dat er een andere oorzaak is voor het krachtverlies. Maar aangezien de artsen vaak maar wat gissen naar wat de werkelijke oorzaak is, ga ik al helemaal niet gissen. Het is er, en het gaat niet weg. Het zal wel. Kit egaliseert de vloer in de voormalige koeienstal, gebouwd in ca. 1920. Recentelijk is er zeven kuub ophoogzand naar binnen gekruid. Er moet een goede vloer in komen. We kijken hoever we nog kunnen komen. Ik adviseer, meer gaat niet. Kit voert uit en koopt in. Het komt vast goed.