3 Kunst

We staan in de startblokken. Kit is erg druk met visa, met het ziekenhuis, met de bemiddelende partij en met ons gezin natuurlijk. Dinsdag 24 september 2024 wordt de dag van vertrek. In huis moeten nog wat klussen en klusjes afgerond worden. En natuurlijk: het Eldense Blauwe boek is bijna klaar qua hoofdstukken. Dan volgt er nog genoeg werk zowel redactioneel als promotioneel. Tot mijn vreugde is daartoe vrij spontaan een clubje mensen ontstaan dat zich daarmee bezig gaat houden. Hoe alles vervolgens loopt, reilt en zeilt, dat zien we dan wel weer. De focus ligt nu steeds meer op India en de komende behandelingen. Het aardse leven schuift qua importantie wat naar de achtergrond. Het gaat straks vooral om overleven.

Eergisteren is een grote wens van mij in vervulling gegaan. Een aardse wens, wel te verstaan. We hebben een nieuwe vloer kunnen laten aanbrengen in huis. Deze ruimte hebben we tot voor kort gebruikt voor opslag van bouwmaterialen. Dat wordt al gauw een enorm rommelhok. Daar zijn containers voor nodig, om dat weer netjes te krijgen, zo is lang de stellige overtuiging van menig bezoeker. Dat veel mensen een totaal gebrek aan inschattingsvermogen hebben, is een statistisch gegeven; dat is recentelijk weer eens krachtig bevestigd. Want na het opbouwen van een tent om de spullen droog te kunnen houden, volgt de opruimavond en blijkt de ruimte nadien voor 95 procent leeg te zijn. Een uur tent bouwen en vierenhalf uur troep ruimen.  Dat is het dan. De volgende ochtend worden de laatste spullen verwijderd en kan gestart worden met het aanbrengen van een nieuwe vloer. De ruimte is straks bestemd voor logees. Spinnenwebben moeten dus opgeruimd en verwijderd, en het comfort mag verbeterd. Dit willen we bereiken met het aanbrengen van betere isolatie. Die stap volgt later. Eerst India.

Ziek zijn is een vreemde gewaarwording. Beseffen dat je lijf anders doet dan je gewend bent. Dat lijf dat zoveel jaren trouwe dienst deed, dat altijd zelf weer wist te herstellen, dat lijf weet het ook niet meer. Maar dan is daar de geneeskunde. Of zoals een behandelend hematoloog mij ooit zei: ‘We praten over geneeskunde maar eigenlijk is het geneeskunst.’ Ik heb vaak moeten nadenken over deze uitspraak. Ik denk dat ik me als patiënt – we zijn in potentie allemaal toekomstig patiënt maar dit terzijde – kan aansluiten bij deze uitspraak. Geen mens is hetzelfde, iedereen reageert toch net weer een beetje anders op medicijnen (of gif, net hoe je het wilt bekijken). Hoe pillen en poeders uitwerken op een individu blijft altijd maar afwachten. In die zin is genezen een kunst en geen kunde. Bij kunde is een wetenschappelijke proef mogelijk waarbij bij herhaling hetzelfde resultaat verschijnt. Zolang je hetzelfde proefkonijn gebruikt, gaat deze vlieger mogelijk op. Maar zodra je meerdere mensen gaat onderwerpen aan de proef, dan blijkt kunde toch een kunst te zijn.

Een ware kunst is het leven zelf. Als mens hebben we een aantal jaren te gaan. Niemand weet hoeveel. Vooral ook niet te veel over nadenken; dit lost niks op. Wat mij opvalt: het is bizar hoeveel mensen opeens ‘dood blijven’. Bijzondere omschrijving overigens: hij of zij is dood gebleven. Vreemd als je kort daarvoor nog leeft. Voor zover ik heb kunnen nagaan, blijft iedereen dood na overlijden. Alleen voor de Messias is een uitzondering gemaakt. Die stond na drie dagen weer op uit de dood. Voor de rest blijft iedereen dood. Dus waarom dat woordje blijven er nu achter geplaatst wordt?

Ik draai qua energie op een simpel pilletje. Daar kwam ik op de dag van de nieuwe vloer weer eens achter. De bewuste pillen zijn op – ik ben vergeten om deze Dexametason op tijd bij te bestellen door alle hectiek. De dag van de nieuwe vloer moet ik noodgedwongen op eigen energie draaien. De huisarts heeft me al uitgelegd: dit pilletje van 4 mg per dag doet van alles. Het lijkt een beetje op het bekende paardenmiddel Prednison. Het remt ontstekingen. Maar maakt ook dat je eigen lichaam – dat zelf ook een soort prednison aanmaakt – lui wordt. Ga je dit pilletje slikken dan denkt het lichaam: mooi! ik hoef niks meer te doen. Vergeet je dan je pilletje, dan zit dat lichaam nog in de passieve stand. Het lichaam maakt niks of niet veel aan qua prednison achtig stofje. En het pilletje komt ook niet binnen. Ik kak dus verschrikkelijk in en zit met half dichte ogen mijn best te doen iets mee te krijgen van de wereld om mij heen. Bizar. Aan het einde van de dag zijn er weer pilletjes en na een nachtje slapen ben ik er weer bij. Ik start met appen en maak de nodige afspraken voor de aanstaande dag. De hele dag bezoek en telefoon. Alsof er niets aan de hand is. Zo’n pilletje: het is ware geneeskunst.