Gisterenavond ontving Jeroen Pauw in zijn TV show de cabaratier Hans Sibbel, ook bekend onder de naam Lebbis. Daarin vertelde Hans over zijn nieuwe theatertour ‘De Bovengrens’. Het ging onder andere over eten.

Hans geeft aan hoe mensen zich enorm kunnen opwinden wanneer ze twee minuten voor de kassa moeten wachten. Terwijl hun boodschappenwagentje vol zit met spullen afkomstig vanuit de hele wereld. Spullen die van heinde en ver zijn aangevoerd en ook nog eens nauwelijks serieus geld kosten. Hij houdt een pleidooi voor het maat houden. “We willen altijd maar meer, sneller en goedkoper.”

Dat verhaal over de producten uit de supermarkt kwam mij bekend voor. Het zal een jaar of vijf geleden zijn, schat ik, dat een jonge filosoof op TV sprak over een schilderij uit de late middeleeuwen of misschien uit het begin van de Renaissance. De datering weet ik niet exact. Wat ik heb onthouden, is de afbeelding en het verhaal van de  filosoof.

Het schilderij laat enkele mensen zien die met hun bolle buiken omhoog, op hun rug in het gras liggen. Ze zijn verzadigd van het lekkere eten en doen helemaal niets. Het waren geen mensen van stand die daar lagen maar gewone mensen. Volgens de filosoof verbeeldde dit schilderij een soort van droomwerkelijkheid. Geen enkele normale sterveling kon het zich destijds permitteren om overdag te luieren en niets te doen, aldus de filosoof. Dat we heden ten dage wel languit op de bank kunnen liggen na het verorberen van allerhande voedsel, is een luxe die velen die voor ons leefden, niet gekend hebben.

De jonge filosoof toonde ook een wereldkaart en gaf daarop middels pijlen aan (die allemaal in Nederland uitkwamen) waar de ingrediënten van een potje chocoladepasta vandaan kwamen. Inderdaad: suiker, cacao, een of andere olie. Het is verbazingwekkend dat al die producten in perfecte staat naar Nederland komen en daar samen in een potje voor een paar stuivers worden aangeboden in de supermarkt. De Nederlanders van nu denken daar niet te vaak over na. Het is de gewoonste zaak van de wereld geworden dat de schappen vol staan met exotische lekkernijen.

Het grote thema van de filosoof was onafhankelijkheid. Wie steeds meer, sneller en goedkoper nastreeft, komt vanzelf bij de wens uit om onafhankelijkheid te willen zijn. De filosoof raadde mensen – die echt onafhankelijk wilden zijn – aan om dan vooral op een onbewoond eiland te gaan zitten. Dan ben je lekker onafhankelijk. De filosoof maakte duidelijk dat juist de afhankelijkheid van anderen uiteindelijk leidt tot de sublieme welvaart: chocopasta in een potje in de super om de hoek voor een paar stuivers. Maar volgens Sibbel word je daar niet gelukkig van. Want we ergeren ons omdat we twee minuten in de rij moeten wachten. Sibbel: “Dat we het zo voor mekaar hebben dat zelfs die kleine flutdingen….  dàt gaat ons al bezighouden. Ik wil grote dingen. Ik wil dat we ervaringen maken, dat er wat gebeurt. Er moet een keer geen hagelslag zijn, dan heb je pas een probleem.”

Hans Sibbel gelooft in beperking en geeft als voorbeeld het eten van kip. “Ik ben gek op kip eten. Maar ik heb met mezelf afgesproken dat ik maar een keer per drie maanden kip mag eten.” Hans heeft een fornuis gekocht waarin hij het kippetje kan ronddraaien. Dit lijkt op zelfkastijding. Maar niets is minder waar aldus Hans Sibbel. “Ik verheug me jongen, dat wil je niet weten. Over twee maanden: mag ik weer een kippetje. En dan wordt het gewoon leuker om kip te eten. In plaats van dat je elke dag maar van die kip loop te eten, en het is er allemaal. Snap je?”

Hans zou een geweldige liefhebber van de Eldense Blauwe pruim zijn. Een jaar lang uitkijken naar die lekkere pruim. Tien dagen genieten en dan, weer een jaar wachten. Excuses Hans: een jaar verheugen!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *