Frustratie kan een geweldige inspiratiebron zijn. Dit geldt zeker niet voor iedereen maar zeker wel voor mij. Dit wordt een chagrijnig stukje. Humor ligt op straat. Daar kom ik al dagen niet. Vandaag geen humor.
Toen ik dit voorjaar aan de slag ging met de voorbereidingen voor stamceltherapie handelde ik vanuit de door hematologen van Rijnstate aangeleverde wetenschap dat dit mijn laatste kans was op herstel. We startten met een zeer pittige chemo. Daarna dezelfde nog een keer. Ik leefde maar daar hield het mee op. Een bloedspiegel van witte bloedlichaampjes van 0,3 zegt de kenners genoeg. Een dikke bromvlieg die voorbij komt met een raar virusje bij zich en daar ga je. Ik had een fietsverbod: zou ik vallen dan zou ik doodbloeden bij gebrek aan bloedplaatjes. Natuurlijk ging ik een stukje fietsen.
Een tussentijdse evaluatie volgde in de vorm van een petscan: kijken hoe goed de twee toegediende chemo’s hun werk hadden gedaan. De arts van Rijnstate was er snel klaar mee. De chemo deed het totaal niet; alle vervolgacties werden per direct stopgezet. Ik werd door de arts doorverwezen naar de huisarts in Elden voor palliatieve zorg. Dit was mijn doodvonnis. De arts gaf me een heel klein sprankje hoop: in Europees verband werden onderzoekjes uitgevoerd naar een nieuwe methode: de CAR T CEL. Nederland deed ook mee aan de proefjes. Heel misschien kon ik aan zo’n proefje meedoen.
De dag erna kreeg ik een infuus, om mijn bloedwaarden wat op te krikken en mijn kwaliteit van leven – voor zolang dit zou duren – wat te verbeteren. De arts van Rijnstate kwam langs met een nieuw doodvonnis. Er liepen geen proefjes in Nederland en voorlopig zou er ook niks komen. Nog meer slecht nieuws: mijn hart was niet goed. Ook dat nog. Zou ik überhaupt mee kunnen doen aan zo’n CAR T CEL proefje dan moest eerst mijn hart in orde zijn. En o ja, ik zou natuurlijk in buitenland kunnen proberen. In België bijvoorbeeld maar dit was verschrikkelijk duur. Ach, dacht ik: vertel maar. Drie en een halve ton. Ja, dat is serieus geld.
Die avond kwam een aards engeltje voorbij luisterend naar de naam Lisa. Ze komt samen met haar man Kees. Het is ene grote treurboel. De volgende dag appt ze: kijk eens in India!! Daar kun je behandeld worden met deze CAR T CEL en voor veel minder geld. Ze stuurt de nodige linkjes over Indiase mogelijkheden mee.
Kit gaat op onderzoek uit. Het lijkt te kloppen: in India zijn mogelijkheden voor CAR T CEL voor veel minder geld. We krijgen het opeens heel erg druk. Want je kunt niet zomaar naar India. We moeten vaccinaties halen, visa, paspoorten. We moeten contact leggen met India: er moet een concreet plan komen. Maar mijn hart moet ook gerepareerd worden. De cardioloog van Rijnstate die mij gaat proberen te dotteren, is een topper. Zijn vrouw, vertelt hij terwijl ik op de behandeltafel lig, werkt in UMC Amsterdam en heeft destijds als een van de eersten de CAR T cel in Nederland toegepast. Hij weet wat er op het spel staat voor mij, en hij weet dat we naar India willen. De avond ervoor hebben de cardioloog en zijn vrouw het samen nog over mijn hartmedicatie gehad: kan deze medicatie straks gecombineerd worden met CAR T cel? “Ja hoor,” zegt zijn vrouw tegen hem. “Geen probleem.” Wat een toppertjes. Zo’n kleine moeite voor hen en zo’n groot plezier voor mij.
Mijn hart kent een bijna geheel dichte ader. De vraag is of dotteren onder deze omstandigheden wel lukt. De cardioloog in Rijnstate is er open over: hij wil het proberen. Ja, wat heb ik te verliezen? Anders wordt het een open hart operatie en dan ben ik maanden verder, mag ik niet eens vliegen voor langere tijd. Ik moet janken als het dotteren lukt. Na twee jaar alleen maar negatieve berichten van artsen eindelijk eens een goed bericht.
Dan groeit ons geloof in het onmogelijke. Kit stuurt op een maandag een mail naar een Indiaas bemiddelingsbureau met als bijlage de laatste brief van de hematoloog van Rijnstate waarin kort door de bocht staat: “Deze patiënt is niet verder te behandelen.” Dinsdagochtend om acht uur gaat Kitties telefoon: de Indiase arts van het bemiddelingsbureau. Hij vraagt of we de brief aub in het Engels willen laten vertalen Cynthia, tolk in opleiding, doet dit snel voor ons. Woensdag verstuurt Kit het geheel, inclusief vertaalde brief. Vrijdag, twee dagen later, ontvangen we een offertje en een behandelplan. We weten niet wat ons overkomt. Kit gaat mailen: “Wanneer kunnen we terecht?” “Zeg het maar,” klinkt het vanaf duizenden kilometers verderop. “Morgen, volgende week?”
Mijn fysieke situatie lijkt te verbeteren. Ik fiets met mijn oude Gazelle moeiteloos met een snelheid van 15 km per uur naar Park Lingezegen in Elst. Kit krijgt intussen bericht van een Duitse arts, hoofd van de Car T cel club aldaar. Hij vertelt dat er in Nederland reguliere CAR T CEL behandelmogelijkheden zijn. Regulier betekent dat het vergoed wordt. Ik bel de verzekeraar. Want als iemand met centen over de brug moet komen, dan is het wel de verzekeraar. Drie dagen later belt de aardige mevrouw van de OHRA terug. De Duitse arts heeft gelijk. In Rotterdam Erasmus zijn er behandelmogelijkheden met CAR T CEL die de verzekeraar – mijn verzekeraar – vergoedt. Ik moet dan wel door de screening komen. Ja, dat snap ik. Dus op naar Rotterdam.
Daar ontmoeten we een zeer kundige en sympathieke hematoloog. Hij vertelt ons dat op basis van statistische en financiële afwegingen ik helaas niet in aanmerking kom voor reguliere behandeling in Rotterdam met CAR T CEL. Medisch gezien zou ik waarschijnlijk goed reageren op deze veelbelovende therapie. Misschien wel beter dan de doelgroep die wel aan de statistische en financiële afwegingen voldoet….
Ik ben niet te neergeslagen, ik ben gefrustreerd tot op het bot. Wat is dit voor flauwekul? Ik blijk de enige niet te zijn. Tal van mensen in Nederland vallen buiten behandeling om statistische en financiële afwegingen. Staat allemaal keurig in een protocol. Vooraf opgesteld door waarschijnlijk juristen van betrokken partijen. Ik loop ze na: de partij die de chemo levert (farma), het ziekenhuis, de artsen zelf natuurlijk want die moeten de klussen in de praktijk uitvoeren. En de verzekeraars. Ja, ik denk dat ik er zo ben.
Van TV weet ik dat de Nederlandse overheid en de farma industrie het soms niet eens met elkaar kunnen worden over de prijs voor een nieuw uitgevonden medicijn waardoor dit werkende nieuwe middel tegen bijvoorbeeld kanker in de zogenaamde sluis blijft hangen. Het onderhandelingsproces tussen de Nederlandse overheid en de farma industrie kan jaren duren en ondertussen sterven mensen. Onnodig? Ja, medisch gezien wel.
Waar ligt het probleem? Laten we het niet te moeilijk maken: dit is vooral een centenkwestie. O, is het misschien tijd voor een stukje zwarte humor? Lekker ongenuanceerd? Komt die. Omdat een of andere cfo of ceo (of hoe ze ook mogen heten) van een farmabedrijf zo graag ongestoord in een jachtje op de Middellandse Zee wil kunnen dobberen, mogen in Nederland zieke mensen sterven terwijl dit medisch niet nodig is. Je zult maar geboren zijn met een dergelijke dikke plaat voor je kop…
Wij hebben onze koers gezet op India. In Nederland komen we geen steek verder. Baldadig roep ik: “Ik ben niet uitbehandeld, de artsen in Europa zijn uitbehandeld wegens een protocol!” Wanneer Kit aan onze hematoloog van Rijnstate vraagt wat deze vindt van ons voornemen om naar India te gaan, krijgen we het bijzondere antwoord: ‘Ik vind het een raar land. Zou er nooit heen gaan. Je kunt er maar rare ziektes oplopen.’
De hematoloog in Erasmus praat anders. Hij bekijkt het behandelplan en stelt vast dat deze artsen in India goed weten waar ze over praten. Het is een heel realistisch plan. Zelfs de kosten zijn reëel, stelt hij. Het gaat om een ton. Oké, waarom kost het overal in Europa dan drie en een halve ton? U raadt het al: er moet benzine in dat bootje op de Middellandse Zee. Weet u wat benzine tegenwoordig kost?
Kit wil graag als gezin naar India. We wachten nog twee weken, dan is Jort terug uit Barcelona en heeft hij gesprekken kunnen voeren met de schoolleiding over zijn afwezigheid. Zijn mentor is een toppertje. Wat een slimme en empathische vrouw. Zou ze van Indiase komaf zijn? Nou, toevallig stroomt er wel Indisch bloed door haar aderen.
Bij mij ontstaan pijnklachten rond mijn schouderbladen. Ik heb minder energie, minder lucht. Ik knijp hem. Is dit longkanker? De huisarts in Elden met wie ik enig gevoel voor humor deel, checkt mijn longen. Er zit geen vocht achter de longen, zo stelt hij vast. En het klinkt verder goed. Met deze vaststelling doen we het; niet direct het ergste denken, zo heb ik geleerd.
Na een verschrikkelijke nacht in het vliegtuig, met een continue wervelwind om ons heen – ze noemen dit airco – arriveren we in een snikheet India. Op dag twee in India krijg ik een petscan. Deze laat zien, zo vertelt de Indiase arts diezelfde middag, dat er inderdaad iets is met mijn longen. Geen kanker maar een lange termijn effect van de chemo. Hij schrijft medicijnen voor.
Ik kan mijn lijf niets kwalijk nemen. Mijn lijf knokt wel. Maar die cfo of ceo op dat bootje, die neem ik wel iets kwalijk. Die had gewoon wat langer moeten sparen voor dat extra blikje benzine. Hij of zij heeft immer nog een leven lang de mogelijkheid om te dobberen op de Middellandse Zee.
De Rotterdamse hematoloog heeft geen contacten met India. Hij wil graag contact met ons houden, zo geeft hij aan wanneer we in juli en augustus bij hem zijn. Nu we hier in september in India zijn en het meeste op de rit staat, hoop ik dat Teun in deze mogelijke kennisdeling een rol wil spelen. Want ik moet even spaarzaam met mijn energie omgaan. Ik heb namelijk nog wat appeltjes te schillen. Op de Middellandse Zee. Met een goed scherp mes. Humor!!!!
Dag Henk,
Ik heb je website adres gekregen van Anke. Met veel belangstelling volg ik je vlogs. Je schrijft zeer beeldend en er is veel uit te leren! Zelfs in dit stukje ontdek ik toch ook een stukje humor.
Maar het belangrijkste is dat ik van harte wens dat de behandeling je gaat helpen. Heel veel succes en zet m op met z’n viertjes!
Groeten van Lienke
Ha Lienke, wat leuk om van je te vernemen! Het stukje was te gehaast geschreven en deed een wel erg groot beroep het begrijpend lezen vermogen van de volgers…. Dus knap dat je de humor eruit wist te filteren! Ik heb het stukje vanmorgen wat verduidelijkt in de hoop dat meer mensen ervan kunnen genieten.
dank voor alle goede wensen. Het wordt nog een hele rit hier met hopelijk wat perspectief aan het einde. Maar zekerheid krijg je nooit.
Henk
Beste Henk en Kit,
Met een collega had ik het over je en dat ik je weer eens wilde bellen. Hij wees me op deze website, of beter jouw blog. Ik schrok hoe ernstig de situatie is geworden. Ondanks de ernst van de situatie schrijf je toch met een vleugje humor. Mischien onbedoeld, maar wel zodanig dat ik jou wel echt in de tekst herken. Ik hoop dat de behandeling aanslaat. Ik wens jullie daar heel veel succes, jouw heel veel beterschap. Ik zal jouw blog blijven volgen. Groeten Ronald
Ha Ronald,
Leuk dat je reageert. Ja, we hebben – wanneer was dat eigenlijk? – een aantal keren samen vergaderd en achter de PC gezeten, kijkend naar percelen langs de N18, als ik me goed herinner. Knap daarom dat je mijn persoon in de teksten herken. Wat daarbij helpt wellicht, is dat ik me thuis en op werk niet anders dan anders hoef voor te doen. Alleen als er heren langskomen met stropdassen voor, en met de nodige babbels op voorraad, dan kan ik me wel eens anders voordoen. Hahaha. Hoewel, anders. Ik blijf dezelfde maar bij sommige mensen moet je even een andere kant van jezelf laten zien. Als grondaankoper kom jij deze types vaak genoeg tegen denk ik zo. Mensen met wie geen land te bezeilen valt, kun je het beste totaal negeren. Maar dat kan jij in jouw vak denk ik wat moeilijker…
Ja, ik probeer altijd wat humor in een verhaaltje te gooien. Soms lukt dit niet, andere keer beter. Tegen de humor van RWS kan ik natuurlijk niet op. Ken je die mop van die bomen die heringeplant zouden worden? ….. Pfff. Hebben jullie de boel trouwens aan de praat gekregen? Ben wel benieuwd!
Dank voor je reactie, en ik hoop nog een keer een bak slechte koffie met je te drinken…..
Groeten ook aan de dames van de vastgoeddossiers en – administratie!
Henk
Hoi Henk,
Ik moest hem 2 keer lezen, voordat ik de link met de middellandse zee ging ontdekken.
Denk dat het grootste deel van de mensen die Oncoloog worden, niet als eerste hun pijlen richten op een bootje op de middellandse zee, of een 2e huis in Zwitzerland of een 3e huis in Noorwegen.
Vol goede intenties begin je als 18 jarige aan een studie ‘Medicijnen’ en als je geluk hebt ben je na 8-10 jaar, heel heel hard werken klaar en mag je jezelf doktor noemen.
Ondertussen ben je opgeleid om te diagnostiseren, kansen af te wegen en vervolgens medicijnen voor te schrijven, in dit geval een behandeltraject te starten dat via een heel strak protocol wordt aangestuurd.
Gelukkig is er wel de vrijheid om onderweg in te grijpen en bij te sturen, maar alles binnen de wereld van diagnoses via statistieken en nieuwe protocollen.
Ik weet dat ondertussen heel erg veel artsen het wel gehad hebben met deze manier van werken. Veel raken overspannen of gefrustreerd en stoppen met het uitoefenen van hun geliefde vak. Waar ze al zoveel tijd in hebben gestopt.
Het is onderdeel van onze moderne tijd, waarbij we zijn doorgeschoten in protocollen, vergaderen, NEN en ISO certificeringen. De eigen inbreng is geminimaliseerd. Je kent het maar al te goed binnen de Rijkswaterstaat omgeving.
Natuurlijk met als uitgangspunt om fouten te marginaliseren. Maar daardoor wordt het veel te log, veel te weinig ruimte om naar de persoon te kijken. Veel te weinig ruimte om bv de persoonlijke ervaring die artsen in de praktijk (bv als tropenarts in een Afrikaans land met weinig middelen) hebben opgedaan, te kunnen gebruiken. Want het past niet in het protocol.
Of erger nog, wanneer de big farma zich gaat bemoeien met de protocollen. Dan is het einde zoek, waarbij de zelfverrijking hoog tij vieren. Dan wordt een bootje op de middellandse zee zelfs bourgeois beschouwd : -)
Gelukkig zijn er steeds meer mensen die dit inzien, er worden zelfs al films over gemaakt british-indian-cardiologist-s-film-on-profit-focused-pharma-industry-premieres-in-uk
Maar laten we de hoogtepunten vooral blijven vieren.
Dankzij Rotterdam werd er ontdekt dat er iets met je hart was. Iets waar je al heel lang, jaren lang, last van had. Uitgebreid onderzocht. Nooit iets gevonden.
Zonder deze rotziekte en Rotterdam was het misschien niet ontdekt. En had het met je hart heel anders af kunnen lopen.
En dan dit bijzondere avontuur in India. Daar zou jij anders nooit naar toe zijn gegaan.
Er lijkt een mooie balans te ontstaan tussen nieuwe dingen, oude dingen, frustraties, kritische observaties, diepe dalen, hoge bergen.
Had je dit 3 jaar geleden kunnen verzinnen, wat er nu allemaal is gebeurd?
Sterkte
Patrick
Ha Patrick, ik had een beetje slordig geschreven. Vanmorgen maar even eea verduidelijkt. Dat van die docummentaires wist ik niet. Wel heb ik enige tijd terug via TV vernomen dat het ooit zo befaamde Britse gezondheidszorg systeem aardig op zijn gat lag en ligt.
Ik vind jouw opstelling bijzonder positief, over diepe dalen en hoge bergen. Maar ik kan je zeggen dat ik liever niet in aanraking was gekomen met de ziekte, de protocollen en alle flauwekul erom heen meer. Ik vind Oostenrijk en Noorwegen ook erg mooi. Mooi genoeg om een tevreden mens te zijn….
Ha die Henk, Kittie en kids,
Zit net met Niels op kantoor naar Google Maps te turen; stuiten we te zuiden van Ernhem zowaar op ‘Henk en Kittie van Rheede’… Verrek zegt Niels, hoe’st nu eigenlijk met Henk? Zeg ik weer; ik ga binnenkort even een bakkie koffie drinken in Elden, ben benieuwd! ‘Ga eens naar de Website van Henk’, zegt Niels vervolgens.
Wij klikken op internet het één en ander aan en we zien ineens ‘Blog India’ ! Nou ja zeg, blijkt die Eldense blauwe ineens al in India te zitten…! Soms kan het snel gaan: fijn dat jullie dit al hebben weten te bereiken!
Nu moeten die Indiase artsen nog even compote maken van die nare ziekte waar jij mee worstelt!!!
Wij gaan in ieder geval voor jou en je gezin duimen en we gaan het blog met belangstelling volgen!
Heel veel sterkte Henk!!! Zet ‘m op daar aan de andere kant van de wereld!!!
Groeten van Maarten en Niels
He boefjes,
Dank voor jullie reactie. Ja, soms gaat het snel he. Zowel de ene als de andere kant op.. zekerheid hebben we niet. In NL slikte ik dexametason, 4 mg. Op advies en voorschrift van de huisarts. Daar kreeg ik aardig wat energie van. Zonder dat pilletje: een zombie.
Die jongens van India gaven aan: ivm onderzoek maar even stoppen. Nu ruim een week geen dexa meer. Man man. Een driedubbele zombie. Heeft de chemo ook nog eens mijn longen aangetast. Daar heb ik nu medicijneen voor. Gaat nu wat beter, maar volgens mij krijg ik er koorts van…
Sinds het vliegtuig hele dikke voeten: lymfevocht (oedeem of zoiets). Krijg dat ook niet meer goed al lig ik de hele dag horizontaal (ja, al verscheidene dagen in praktijk gebracht). En het is hier een pakkie heet man. ‘s Nachts daalt de temperatuur tot 28 graden, met zeer vochtige lucht. Schiet lekker op. Maar goed, in mei was het hier 50 graden!
Kittie heeft een leuk foto album gemaakt. Te volgen met polarsteps of zoiets. Ik geloof dat ze dan via jullie mobiele nr jullie een uitnodiging kan toesturen. Hilarische plaatjes.
Nou jongens, leuk om van jullie te vernemen en ik hoop van harte dat ik volgend jaar bij RWS weer eens ouderwets de zaak een beetje kan opschudden. alhoewel, met al die juristen en boekhouders in de tent zal het wel moeilijk worden…
Heel veel plezier naar ik aanneem op Eusebiushof. Het gaat jullie goed! En reageer gerust op een verhaaltje….
Mailen kan geloof ik ook. Maar ik heb nog (steeds) geen sim en dus geen whatsapp. Pfff. De rest van de familie wel.
Hartelijke groeten,
Henk
Dag Henk, Kittie en de jongens.
Humor houdt je op de been en frustratie houdt je extra scherp !
Wat een verhalen allemaal en wat ontzettend goed dat je dit alles van je afschrijft. We hebben afgelopen maanden een paar keer met elkaar gesproken en de weg naar jullie huidige situatie werd steeds duidelijker. Tot nu toe had ik niet op jullie site gekeken, maar nu gaan ik hem sowieso met een aantal belangstellenden delen die me iedere keer naar Henk vragen. Het leven gaat niet over rozen en laat zich niet regisseren, daar waren we het al over eens. Ik lees met aandacht al jouw verhalen en ontdek daar een filosoof die zomaar een column van een landelijk dagblad zou passen. Ik ken je goed genoeg om te beseffen dat het ook een vorm van overlevingsstrategie is en dat siert je enorm. Het is geen gemakkelijke periode en het perspectief is troebel maar je bent een vechter, een optimist en ook een realist. Dit wat jullie nu doen zou ik de wereld in willen schreeuwen naar iedereen die zeurt wanneer het eind van de week kouder of natter wordt. Het leven heeft zoveel te bieden en daar strijden jullie met volle ambitie voor. Geniet van elkaar en heel veel sterkte !!
Ha Henk,
Danm voor het delen van je verhaal. Heel veel sterkte gewenst de komende tijd, ook voor Kittie, Teun en Jort!
Liefs,
Gerwil en Claudia
Hoi Gerwil en Claudia,
Hoe is het in het mooie Over-Betuwse Lent? Hier is het rete spannend. Maar we houden de moed er maar in. In Nederland’/ Europa was het over en uit. Hier zitten we nog in de race. Dank voor jullie goede wensen!
Hartelijke groeten,
mede namens Kit en de jongens,
Henk
Dag Henk, Kittie en de jongens.
Humor houdt je op de been en frustratie houdt je extra scherp !
Wat een verhalen allemaal en wat ontzettend goed dat je dit alles van je afschrijft. We hebben afgelopen maanden een paar keer met elkaar gesproken en de weg naar jullie huidige situatie werd steeds duidelijker. Tot nu toe had ik niet op jullie site gekeken, maar nu gaan ik hem sowieso met een aantal belangstellenden delen die me iedere keer naar Henk vragen. Het leven gaat niet over rozen en laat zich niet regisseren, daar waren we het al over eens. Ik lees met aandacht al jouw verhalen en ontdek daar een filosoof die zomaar in een column van een landelijk dagblad zou passen. Ik ken je goed genoeg om te beseffen dat het ook een vorm van overlevingsstrategie is en dat siert je enorm. Het is geen gemakkelijke periode en het perspectief is troebel maar je bent een vechter, een optimist en ook een realist. Dit wat jullie nu doen zou ik de wereld in willen schreeuwen naar iedereen die zeurt wanneer het eind van de week kouder of natter wordt. Het leven heeft zoveel te bieden en daar strijden jullie met volle ambitie voor. Geniet van elkaar en heel veel sterkte !!
Dag John,
Dank voor je prachtige reactie, onroerend prachtig zelfs. Want ja, we schrijven misschien wel alles van ons af vanuit een overlevingsstrategie. De toekomst is vaak beangstigend troebel. Het dubbeltje kan goed vallen, maar dat hoeft niet. En wat als die verkeerd valt? Ja, wat dan?
Kit heeft natuurlijk geen zin om op haar 52e weduwe te worden. En je hebt geen zin je vader te verliezen als je 16 of 18 bent. En ikzelf heb al helemaal geen zin om de pijp uit te gaan…
Naar India gaan was en is de juiste keuze. Ongeacht de uitkomst. Er wordt hier zo ontzettend veel geinvesteerd in gezondheidszorg, en misschien nog wel belangrijker: iedereen werkt hier voor het hoogte doel: de patient. Heeft dit met het geloof van de Indier te maken? Mogelijk, misschien, wellicht. Weet ik het. Zelfs de mannetjes en vrouwtjes die mijn rolstoel voortduwen, aaien altijd even over de schouder. Natuurlijk worden hier niet alleen zalvende woorden gesproken. Er wordt hier ook gewerkt. En flink ook.
Jij bent veel op andere continenten geweest. Ook daar is de cultuur anders dan in Nederland. Die Hollanders met dat zelfvoldane gevoel, in combinatie met het bekende zeurgedrag… Tjonge jonge. Ik moet zeggen: veel mensen hier leven grotendeels op straat. Ze zijn arm. Maar wat zie ik ze vaak lachen en schik hebben. De mensen in het ziekenhuis die een betere financiele achtergrond hebben, zie ik hier toch ook vol passie werken voor de mede mens. En de werksfeer voor zover ik heb kunnen zien, is hier zo anders dan in ons kikkerlandje… mensen zijn ontspannen, maken grapjes, lachen veel en produceren veel. En dan wordt er even niet gelachen maar gewoon stevig gewerkt. Bijzonder…. Het gemeenschappelijke aan dit alles: ze zijn heel veel met elkaar bezig. Individualisme, ik weet niet of ze dat hier kennen. Ga het eens navragen.
John, nogmaals dank. Groeten thuis!
Henk