We zitten in het kantoor van mijn arts Akash. Dit is zijn voornaam. Iedereen noemt elkaar hier bij de voornaam. Of je nu arts bent of niet. De man begint ’s morgens om vijf uur, loopt dagelijks zijn rondje langs alle patiënten en maakt een praatje met hen. Hij legt ons uit hoe zijn plan er voor mij eruit ziet.
Terwijl hij praat schrijft hij een A-viertje vol met pen. Er worden wat kaders gezet, wat pijlen getrokken. Adviezen staan erop. Voor behandeling, voor medicijnen. Zo, plan staat op papier. Stempel eronder met zijn naam en gegevens. Ja, het is me duidelijk.
Een week later zit ik in een taxi, met Kit en de casemanager Viswash, op weg naar het ziekenhuis. Viswash, net dertig, vertelt me dat hij en Akash een veertien dagen terug over mij spraken. Het was in de tijd dat er een feestdag was waarop voorouders werden vereerd. Viswash en Akash hadden uitgesproken dat ik mijn voorouders ook maar dankbaar moest zijn. Want ik had toch wel een bijzonder stel genen.
Nu denk ik dat ik mijn voorouders best wel zichtbaar heb gemaakt dankzij de pruimenhobby. Maar ook dankzij Teun en Jort. Traditiegetrouw als ik ben, is mijn voorstel aan Kit om Teun de officiële namen Christiaan Johan mee te geven. Christiaan naar mijn vader, en Johan naar Kitties vader. Zo blijven we de traditie trouw en geven we de opa’s hun namen mee. Maar ja, dan komt er nog een zoon: onze Jort. Jeetje. Maar geen nood: de familienaam bij de Van ’t Kloosters is Gerbrand. Gaan we zeven generaties terug in de Van ’t Kloosters, dan kom je uit bij Gerbrand van ’t Klooster. Ga je nog verder terug, dan kom je nog vele Gerbrands tegen. Bij de Van Rheedes zit je zeven generaties terug op Jurriën van Rheede. Hij is een van de grotere en bekende schapenhouders in de regio op de Veluwezoom. Zijn werkterrein is grappig genoeg het huidige Papendal dat iedereen in Nederland wel kent als het sportterrein waar nationale toppers trainen. Dus Jort krijgt de namen mee: Gerbrand Jurriën.
Dankzij mijn / onze pruimenhobby heb ik me verdiept in de geschiedenis van de Nederlandse fruitteelt en om een en ander in de juiste tijd te kunnen plaatsen grijp ik graag terug naar mijn voorouders. Om maar een voorbeeldje te noemen: toen de eerste Eldense Blauwe geïmporteerd werden in Elden, omstreeks 1884 was mijn overgrootvader Christiaan net klaar met het bouwen van het huis waarin wij nu in Elden trachten te wonen en was mijn opa Hent net een kleine hummel van een jaar of 7, 8. Zijn vader Christiaan was toen een poosje fruithandelaar volgens de archieven. Hij trachtte mee te liften op de ontwikkelingen van de fruitteelt die in de Over-Betuwe rond 1880 aan de opmars begon. Of ik hiermee voldoe aan de Indiase normen, dat heb ik maar niet nagevraagd. Ik neem het gewoon aan. Maar bij deze: lieve voorouders, dank voor de genenset.
In het advies van dr. Akash staat ook genenonderzoek. Hij heeft materiaal van me en wil kijken of via dit genenonderzoek – DNA en RNA – verklaard kan worden waarom mijn tumoren zich zo graag verspreiden. Ligt daar een genetische oorzaak aan ten grondslag dan valt daar misschien iets aan te doen. Ik spreek mijn verbazing uit; in Nederland heeft dit onderzoek bij mij niet plaats gevonden. Zoals altijd heeft dr. Akash direct een heldere verklaring: in India zijn zoveel patiënten op allerlei gebied waardoor het goedkoop is geworden om dit soort onderzoek uit te voeren. Het zit allemaal bij de prijs inbegrepen, vertelt hij geruststellend.
Onderdeel van het plan is het afnemen van T cellen. Daarvoor moet ik naar een ander ziekenhuis van Fortis, ook in New Delhi. Ik word vervoerd met een ambulance, met gillende sirenes en zwaaiende lichten. Niet dat dat ook maar iets uitmaakt: niemand gaat hier voor je aan de kant. New Delhi is zo ontzettend groot. Voor mijn gevoel rijden we van Arnhem naar Utrecht op een propvolle A12, vol met toeterende auto’s, opdringerige bromfietsers, asfaltzitters.. Kortom: grote chaos.
Nadat de nodige hulpstukjes in en aan mijn lijf zijn aangebracht, verdwijnt mijn bloed in een bijzondere machine. Deze herkent alle cellen, telt ze en houdt de T cellen achter. De rest wordt teruggepompt mijn lichaam in. Ik voel me toch terecht gekomen in een soort van sciencefiction film. In een dimensie die ik nog niet kende. Om het beeld compleet te maken, komt een vrouw binnenzweven: een statige vrouw in Indiase gewaden met subtiele zilveren oorbellen die fraai aansluiten bij het groen, blauw en goud van haar jurk. Iedereen zwijgt en wacht haar komst af. Ze kijkt keurend naar wat er gebeurt. “Do you speak English?” ‘A little.’ Laat ik maar zo bescheiden mogelijk blijven bij deze dame. Ze knikt – goedkeurend hoop ik. Ze brabbelt wat in het Hindi en verdwijnt weer. Als ze lang genoeg weg is, vraag ik aan de mensen om me heen: ‘Hoort deze vrouw bij het ziekenhuis?’ ‘Ja, ze is het hoofd hier.’
Vooraf wordt me verteld dat de hele operatie tussen de drie en vier uur zal duren. Ik ben met drie uurtjes klaar. De mysterieuze vrouw komt ook weer binnen. Ze knoopt een gesprekje aan met Kit en mij. Ze is in Amsterdam geweest, bij een internationaal congres. Ze blijkt erg aardig. Stiekem zal ze gasten uit Nederland best wel interessant vinden.
Het wordt weer tijd mijn voorouders te danken. Want mijn T cellen zijn prima, zo blijkt uit een sample dat door een medewerker van het lab in Mumbai – die even 1300 km heeft gereisd – wordt getest in het lokale lab van Fortis. Dit gegeven wordt een dag later nog eens bevestigd vanuit het lab in Mumbai; hier worden mijn T cellen nu geupgradet. Zodat ze straks na terugplaatsing in mijn lichaam succesvol de tumoren kunnen aanvallen en vernietigen.
Ik lig aan het infuus in het mij inmiddels vertrouwde Fortis ziekenhuis. Waar ik in Nederland gewend was aan een kastje dat alles al bliepend registreert, hangt hier alleen een plastic zakje waarvan de vloeibare inhoud via een slangetje met een manuele regelaar mijn arm inloopt. Ik vraag de jongedame hoe ze nu het tempo bepaalt, zo zonder kastje. Ze lacht en zegt: ‘Ervaring’. Ze kijkt vol zelfvertrouwen naar de druppelende vloeistof en draait iets aan het knopje van de manuele regelaar. Ze kijkt tevreden. Het geeft me een goed gevoel.
Dr. Akash doet zijn rondje en komt ook bij mij aan bed. Het gaat er erg ontspannen aan toe. Zijn coördinator Ashis loopt mee. Tijdens het gesprek legt dr. Akash bemoedigend zijn hand op mijn knie. Natuurlijk zit er een laken en deken tussen. Toch is dit tekenend voor hoe India wil omgaan met zieke mensen; op tal van plekken in het ziekenhuis hangen posters over techniek én over het menselijke contact. Akash vertelt dat de T cellen goed zijn en steekt zijn duim omhoog. Dit is best opvallend want mensen die de nodige pittige chemo’s achter de kiezen hebben, laten vaak zien dat het lichaam niet goed meer in staat is om opnieuw bloedcellen aan te maken. Mijn lichaam heeft met het aanmaken van T cellen duidelijk geen last. Dank lieve voorouders!
Dr. Akash heeft gekozen voor immunotherapie om de huidige tumoren – en dat zijn er heel wat in mijn lichaam – wat af te remmen in activiteit. Dit afremmen is nodig omdat de T cellen anders uitgeput kunnen raken, zo vertelt hij me. Chemo die ik in Nederland heb gehad, heeft hij vermeden. Ik krijg wel een middel dat ik in Nederland nog niet heb gehad. Ik zal bijna geen bijwerkingen ondervinden, zo vertelt hij me. Ik krijg wat pillen met vitaminen en mineralen voorgeschreven en nog wat pillen. Kit haalt 6 soorten medicijnen op voor 13 euro. Dat trekken we wel.
Het is nog erg vroeg. Kit ligt te slapen op een matras bij mij op de kamer. Er staat ook een bankje waar je op kan slapen maar daar kreeg Kit het van in de rug. Ik slaap ook nog. Er wordt geklopt. Vaag word ik iets van wakker. “Uncle. Uncle.” Een verpleegkundige probeert mij rustig te laten ontwaken. Het is een vrij donkere en tengere Indiase verpleegkundige. Als ik mijn ogen open, laat ze haar fraaie ivorenwitte tanden zien. Later op de dag vraag ik haar: ‘Als ik jouw oom ben, wat ben jij dan van mij? Een nichtje?’ Weer die rij tanden. Ik heb twee nichtjes en daar ben ik heel blij mee. Maar een derde erbij? Ach, deze jongedame zou ik zo laten aansluiten bij onze familie.
Het is nu afwachten of de tumoren rustig worden. Morgen nog een injectie halen en daarna kunnen we rust nemen. Ons voornemen is de bergen van het Himalaya gebergte op te zoeken. Even de enorme chaos van New Delhi ontvluchten, en alle prikkels van ons af schudden. We gaan de toeristische plekken niet opzoeken; we gaan voor de rust. Wie weet komen we daar nog dichter bij onze voorouders. Ik zal ze zeker danken.
Tot zover in elk geval goed nieuws! Fijn dat je weer voldoende energie hebt om je blog voort te zetten. Hoop voor jullie op een paar rustige dagen in de Himalaya met zn 4-tjes
Hoi Angelina,
Dankjewel voor je reactie. Het is fijn om weer even wat te kunnen schrijven; weer even terug onder de mensen. Je doet hier zoveel indrukken op dat het ook goed is om deze ergens kwijt te kunnen, om ze even ergens te kunnen parkeren. Dan is het erg fijn om daar reactie op te krijgen. Dank!
Hartelijke groeten,
Henk
Bedankt Henk voor je update, fijn te horen dat je volop in behandeling bent en je weer in de lucht bent met een mooi verhaal over voorouders. Hoop dat jullie straks samen kunnen genieten vd prachtige bergen in India. Houdt de moed erin en we duimen voor een goed resultaat
Dag Frank en Marian,
We zitten volop in de behandeling de laatste week. Doordat het hier zo anders gaat, lijkt het alsof ik een leven achter me heb gelaten. Straks wellicht naar de bergen…. Wordt deze wereld en dit avontuur nog vreemder wellicht. We houden de moed erin. Dank voor jullie reactie.
Hartelijke groet, Henk
Lief Oompje❤️
Ben ook blij met een Oompje zo als jij!!????
Love You!!
Dikke Kus van je kleine krullenbol❤️
Lief Oompje❤️
Ben ook blij met een Oompje zo als jij!!????
Love You!!
Dikke Kus van je kleine krullenbol❤️
Dankjewel Cynthia!
Dikke kus terug.
Henk
Dag Henk, bedankt voor de update en wat een verhaal opnieuw. Je hebt de gave om bij veel onderwerpen een eigen visie en een aanstekelijk verhaal te produceren. Realiteit en humor lopen door elkaar heen en dat maakt het heerlijk om te lezen. In mijn vorige reactie gaf ik je al een compliment hiervoor en, inderdaad, je schrijft op deze manier veel van je af en da’s een goede eigenschap. Die T-cellen, hoe had je het 2 jaar geleden kunnen bedenken, lijken dezelfde eigenschappen te hebben als jijzelf: taai en vastveraden. Ik hoop van harte, en velen met mij, dat de behandeling positief gaat uitpakken en dat we daar later op een gepaste manier over kunnen lachen. Heel veel sterkte ook aan Kit en de jongens namens Elize en uiteraard onze leden van de visclub!
Dag John en Elize,
Ik heb een tijd jarenlang niet gevist: te druk, te dit, te dat. Ik merk nu hoezeer ik het mis. Hoe blij kan een mens worden van het staren naar een dobbertje? Als ik wat energie heb, kijk ik graag een half uurtje naar Anja Groot. Zo wat kan zij goed vissen zeg! Het gaat natuurlijk om de ontspanning, niet de grootte van de vangst. Maar wel heel leuk als er een dikke vis boven water komt. Mooi dat Elden zo veel energie stopt in deze bezigheid, in de vorm van voorlichting en vergroting van de sociale cohesie. Dat Elden ook nog eens ruim 600 leden telt, is bijzonder. Mooi dat het clubblad er al is – sinds 1986?
Ik hoop natuurlijk dat met een goed onderbouwd beleidsstuk de Eldense wateren beschikbaar blijven voor de leden. Ik weet: het betere denkwerk komt altijd op dezelfde mensen neer. Zo gaat dat.
Sinds enkele dagen eet ik weer wat. Hopelijk versterk ik daardoor. Heel veel groeten ook aan Elize en aan jouzelf natuurlijk. Kit en Henk
“Ik vraag de jongedame hoe ze nu het tempo bepaalt, zo zonder kastje. Ze lacht en zegt: ‘Ervaring’. Ze kijkt vol zelfvertrouwen”
hahahahha
India is een bijzonder land. Leuk dat jullie de hoogste bergen ter wereld gaan bezoeken.
Heeft Jort nog tijd om mee te gaan? Morgen zijn jullie 3 weken onderweg.
De groeten uit een herfstachtig Elden. Hennie heeft de gifspuit van je vader aan het lopen gekregen. Bedankt dat je deze avonturen met ons deelt.
Ha Patrick,
Dank Hennie maar van me. Het is overigens geen gifspuit. Stop er limonade in en het is een limonadespuit….
Jort is niet naar de bergen geweeest. Hij wilde heel graag naar huis. Hij moet zijn eigen pad volgen.
Hargelijke groeten aan Ingeborgh en Hennie (2x).
Geniet van de herfst!
Kit, Teun, Henk
Hallo Henk,
Wat ontzettend leuk dat je ons op de hoogte houdt van je India avonturen! Je bent er niet voor een leuke reden, maar je weet het wel zo te vertellen dat je geboeid en soms zelfs met een glimlach zit te lezen.
Dank je wel.
Sterkte en probeer ook nog een beetje te genieten van dit byzondere land! Groetjes voor Kittie en Jort en Teun.
Dag Sandra,
Hartelijk dank voor je lieve woorden. Ik ziet hier inderdaad voor de behandeling. Het is geen vakantie reisje en dit gaat het ook niet worden. Ik hoop zeer in januari terug te keren. En heerlijk Hollandse dingen te doen!
Hartelijke groeten, Kit, Teun en Henk
Ha Henk , Goed om elke keer wat van jullie te horen.Je schreef vorige keer dat de winter was begonnen maar je hoeft niet bang te zijn dat ze de weg daar sneeuw vrij moeten maken.Geen code rood op het nieuws.
En mooi nieuws dat de t-cellen van goede kwaliteit zijn.
Hou je haaks,
Gr Camillie en Luciano
Ha Camillie en Luciano,
Fijn van jullie te horen. Van code rood is hier geen sprake. Nog steeds 32 graden.
Maar dat is niet het grootste probleem hier. Ze hebben hier heel veel problemen op te lossen. Ze zoeken het maar lekker uit.
DE behandeling, daar komen we voor. Het is geen leuk traject om te doorlopen. We houden nog even vol.
Groeten aan je ouders ook,
Kit, Teun en Henk
Wat geef je mooi en treffend weer wat er ( met jou, jullie) gebeurt. On alle opzichten een hopen we ( helende) ontdekkingsreis.
Liefs van Christien en Martien
Dag Christien en Martien,
Dank voor jullie reactie. Een bezoek aan India maakt wel iets los bij een persoon zoals ik ben. Belangrijkste is beter worden en daar hopen we van harte op.
Hartelijke groeten,
Kit, Teun en Henk
Dag Martien en Christien,
Dank voor jullie bericht. Ja, een ontdekkingsreis. Dat is het. Het land India geeft afleiding. Maar niet genoeg om de ziektebehandeling te compenseren. Er is een hoop mis in de wereld. Dit riep de Club van Rome ook al. Dus origineel ben ik niet.
De nieuwe generatie moet de problemen oppakken. De oplossing ligt in innovatie. Wat sinds de CvR – vijftig jaar terug – is de ellende alleen maar groter worden. Behalve voor een aantal systeemprofiteurs. Die bijzondere Balkenende met zijn normen en waarden…. Ik weet zijn programma niet meer. Daar kunnen wel eens heel nuttige dingen in staan…..
Iets voor de jonge generatie. Zij mogen aan de bak.
Hartelijke groeten vanuit Delhi,
Mede namens Kit, Henk
Hallo Henk, Kitty en jongens,
Geweldig zoals jullie je weg vinden in India. En hoe er hoop ligt in de T-cellentherapie. Ik hoop ook dat je je wat beter voelt nu en je kunt genieten van de reis naar de Himalaya.
Maar bovenal neem ik diep mijn pet af voor de verhalen die je met ons deelt. Prachtige sfeerbeschrijvingen en waarnemingen en vooral de conclusies die je daaruit trekt en lijnen naar het wereldbeeld dat eruit voortkomt. India als een “derde weg” tussen de uitwassen van het kapitalisme waarin we steeds meer lijken te zijn beland. Een land waar de mensen (in elk geval in de medische wereld) nog meer tellen dan het “systeem”. Zelf ervaarden we dat ook al eens toen mijn stiefvader met kanker en hartkwaal in het ziekenhuis lag en tegelijkertijd onze kat (bij de dierenarts, niet in het ziekenhuis). Van de kat kregen we iedere dag een update, van mijn stiefvader kregen we na lang soebatten een nietszeggend verslagje van een co-assistent, terwijl wij de enige familieleden waren die zich om hem konden bekommeren. Treurigstemmend!
Ga door met je verhalen. Ik lees misschien niet dagelijks, maar haak zeker niet af. Houd hoop en probeer te genieten van je jongens en van Kitty, en natuurlijk van jullie trip naar de Himalaya. Ik kijk spoedig weer.
Henk van Ziel
Dag Henk en Marianne,
Dank voor jullie reactie. Mijn T cellen zijn apart te noemen. Bij afname verwachten de artsen er 2 miljoen. ik produceerde er 13 miljoen. De arts vond dit een prima teken. Het is rustig afwachten. De afgelopen week was niet leuk. Nu gaat het weer een beetje. In Europa zijn we onvoldoende bezig met zieke mensen en te veel met vooral dure pillen verkopen en laten opeten. Het is nu zaak dat we onze omgeving (water, lucht en bodem en daarmee onze gewassen) schoon krijgen middels innovatieve technieken. Niet zoals vroeger: asbest? Graaf een gat, kiep het er in, en klaar. Nee, duidelijk niet. En olie zit onder de grond. Laat het er lekker zitten.
India gaat zijn weg, met een eigen beleid. Laat Nederland het schoonste land van de wereld worden. Zeker als de rest van de wereld nog aan het vervuilen is. Een paar maanden in Delhi en je weet dat een vervuilend verdienmodel niet werkt. Wie wil er dat vieze fruit eten? Het moet schoon, vrij van vieze troep zijn. En het kan, lees het Eldense Blauwe boek!
In mijn blog van vandaar een nieuwe impressie van India. Hopelijk geniet je ervan.
Hartelijke groeten, Kit, Teun en Henk.